Faktor-faktor

-PERTAMA-

       Perlaksanaan sistem pendidikan berpusat bermakna struktur pendidikan di      sesebuah negara bergantung kepada keputusan dan dasar yang dibuat oleh Kementerian Pendidikan. Walaupun sistem pendidikan berpusat ini nyata lebih berorganisasi dan tersusun, namun bagi negara yang 470 kali lebih besar keluasan dan 6 kali lebih besar jumlah populasinya dari Singapura, Malaysia mempunyai sumber Keluaran Dalam Negara Kasar (KDNK) yang lebih rendah dengan jumlah sekolah yang begitu banyak, iaitu sekitar 10,000 buah berbanding Singapura yang memiliki sekitar 300 buah sekolah sahaja. Maka pengagihan peruntukkan secara adil bagi sekolah-sekolah di Malaysia adalah sukar untuk dilaksanakan terutamanya di sekolah-sekolah pedalaman.


       Jika diteliti dan dikaji secara mendalam, terdapat banyak perbezaan dari segi sekolah, kelas, dan kurikulum antara kedua-dua negara ini. Faktor yang paling utama sekali adalah dasar dwibahasa yang diterapkan di sekolah. Bagi negara Malaysia, selepas mencapai kemerdekaan, bahasa Inggeris dan bahasa Melayu kedua-duanya menjadi bahasa pengantar yang utama selama satu dekad sebelum bahasa Melayu mengambil alih secara penuh sebagai bahasa rasmi dan bahasa pengantar, terutamanya di sekolah. Sekolah vernakular telah pun wujud sejak zaman sebelum merdeka lagi. Kerajaan Inggeris membenarkan wujudnya empat buah system pendidikan yang berasingan (Abdullah Hassan, 1999). 

        Sekolah Rendah Jenis Kebangsaan Cina (SRJKC) dan Sekolah Rendah Jenis Kebangsaan Tamil (SRJKT) masing-masing menggunakan bahasa ibunda sebagai bahasa pengantar, manakala bahasa Melayu dan bahasa Inggeris dijadikan sebagai bahasa yang wajib dipelajari. Murid-murid di sekolah berkenaan walau bagaimanapun perlu mengikuti kelas Peralihan sebelum memasuki Tingkatan Satu di sekolah menengah. Bagi Sekolah Rendah Kebangsaan (SRK) pula, bahasa Melayu merupakan bahasa pengantar dan bahasa Inggeris sebagai bahasa wajib dipelajari. Laporan Kabinet 1985 antara lainnya ada menyebut bahawa pengajaran dan pembelajaran bahasa Melayu ditujukan untuk menyatukan pelbagai penduduk dalam negara di samping menjadikannya bahasa untuk memperoleh ilmu. Ekoran daripada itu, fungsi bahasa Inggeris bertukar menjadi bahasa kedua dengan dua tujuan, iaitu ‘pertama, untuk membolehkan murid-murid itu menggunakan bahasa tersebut dalam kerja dan aktivitinya, dan kedua untuk meningkatkan kemahiran dan pengetahuan mereka untuk digunakan bagi tujuan pendidikan tinggi’ (Laporan Kabinet 1985).

 Berlainan dengan Singapura, sebaik mencapai kemerdekaan daripada Malaysia, sistem pendidikan di negara tersebut telah menghapuskan sekolah vernakular dan hanya membenarkan satu jenis aliran persekolahan sahaja yakni menggunakan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantar manakala bahasa ibunda iaitu bahasa Melayu, bahasa Cina dan bahasa Tamil sebagai bahasa wajib dipelajari oleh setiap pelajar (Laporan Goh 1978). Bagi negara di mana hanya 23 peratus daripada rakyatnya menggunakan bahasa pengantar sekolah di rumah, prestasi pelajarnya sangat memberangsangkan dalam penyelidikan TIMSS. 

 Kamsiah (1994) menjelaskan bahawa terdapat juga peraturan yang tidak membenarkan murid-murid daripada satu-satu kaum terbesar di Singapura belajar bahasa kedua yang bukan bahasa ibunda mereka. Ini bermakna, murid-murid Cina mestilah belajar bahasa Mandarin sahaja kerana bahasa selain Mandarin dikenal pasti sebagai bahasa dialek, dan bahasa dialek tidak diiktiraf sebagai bahasa ibunda. Begitu juga dengan murid-murid Melayu wajib mempelajari bahasa Melayu dan murid-murid India perlu mempelajari bahasa Tamil. Kelulusan dalam bahasa kedua (bahasa ibunda) dijadikan satu syarat kemasukan ke universiti dan pusat-pusat pengajian tinggi. Oleh yang demikian, kajian Kamsiah (1985) mendapati sikap murid-murid Melayu terhadap pembelajaran bahasa ibunda mereka semakin terhakis berbanding sikap mereka terhadap bahasa Inggeris, dan begitu juga dengan murid-murid India terhadap perkembangan bahasa Tamil (Gopinathan, 1981). Sebaliknya, peratusan penggunaan bahasa Mandarin semakin meningkat dalam masa satu dekad yang mana masyarakat Cina Singapura sebelum ini lebih gemar menggunakan bahasa dialek.

-KEDUA-

            Bagi Singapura, boleh dikatakan hampir kesemua sekolah dikategorikan sebagai sekolah bandar yang dilengkapi dengan pelbagai teknologi pengajaran yang memberi keselesaan kepada semua secara sama rata. Oleh sebab itu, sumber teknologi pengajaran tidak memberi sebarang kesan pengaruh kepada pelajarnya kerana tiada persaingan dan permasalahan yang wujud membabitkan alat bantu mengajar. Walau bagaimanapun, keadaannya berbeza di negara Malaysia, yakni lokasi sekolah terbahagi kepada dua, iaitu sekolah bandar dan sekolah luar bandar. Kebiasaannya, sekolah bandar mendapat lebih perhatian dan manfaat berbanding sekolah luar bandar, terutamanya di sekitar kawasan pedalaman yang tahap jaringan pengangkutannya adalah rendah. Faktor sebegini merupakan faktor penghalang kepada kemajuan di beberapa buah sekolah luar bandar memandangkan keperluan teknologi pengajaran tidak mencukupi.

      Pencapaian pelajar Malaysia selalunya dilihat dari segi pencapaian keseluruhan di sekolah. Menjadi suatu kebiasaan bagi masyarakat di sini membandingkan sesebuah sekolah dengan sekolah yang lain sebelum menghantar anak mereka bersekolah. Di Singapura pula, pencapaian pelajarnya adalah berbeza mengikut kelas berbanding sekolah kerana guru memainkan peranan yang penting dan mempunyai kuasa veto dalam mencorakkan pengajaran yang sesuai kepada pelajar di dalam kelas. Menurut suatu sumber, keadaan kelas di Singapura sengaja dibiarkan bising dan guru akan memberikan peluang satu persatu kepada pelajarnya untuk bercakap. Sebaliknya di Malaysia, masyarakat atau pelajarnya telah diajar untuk berada dalam keadaan senyap, membentuk keadaan yang tidak normal dan tabiat ini terbawa-bawa sehingga ke peringkat tinggi. Kesungguhan kerajaan Singapura memartabatkan taraf perguruan dapat dilihat apabila 70 peratus daripada rakyatnya yang cerdik pandai akan diserap dan dilatih untuk menjadi guru di sekolah menengah dan sekolah rendah. Hasil daripada itu, setiap guru yang dilantik adalah pakar dalam bidang masing-masing.

 -KETIGA-

     Seterusnya, faktor yang melibatkan pelajar. Hasil daripada kajian yang telah dilaksanakan, faktor seperti konsep kendiri bagi subjek Matematik, sikap terhadap pembelajaran Matematik, dan sumber pendidikan di rumah tidak memberikan kesan yang ketara kepada pelajar Malaysia berbanding Singapura dengan jumlah dapatan variance sebanyak 15.32 peratus bagi Malaysia dan 28.43 peratus bagi Singapura. Walaupun konsep kendiri pelajar bagi subjek Matematik lebih efektif terhadap pelajar Singapura dari segi dapatan variance, namun hubungan antara konsep kendiri dengan prestasi pelajar adalah lebih kuat bagi pelajar Malaysia. Malaysia mencatatkan bilangan pelajar yang mempunyai tahap sumber pendidikan di rumah yang tinggi adalah rendah (iaitu kurang daripada lima peratus yang memiliki lebih daripada 100 buah buku beserta tiga alat bantu belajar, dan salah seorang daripada kedua-dua ibu bapa mendapat pendidikan hingga ke tahap universiti) dan tenyata mereka yang mempunyai kelebihan ini dilihat lebih cemerlang dari segi pencapaian Matematik. 

      Pun begitu, Malaysia mencatatkan peratusan yang tinggi bagi pembelajaran di luar waktu persekolahan jika dibandingkan dengan negara-negara lain yang terlibat dalam kajian TIMSS 1999 (Mullis et al., 2000), yakni lebih daripada 95 peratus daripada pelajar Malaysia dikategorikan sebagai pelajar tahap tinggi atau sederhana. Bagi kes ini, pelajar tahap tinggi dikira menghabiskan masa lebih daripada tiga jam setiap hari dengan mengulangkaji beberapa subjek, pelajar tahap sederhana pula menghabiskan sekitar satu hingga tiga jam dan pelajar tahap rendah dilaporkan membuat ulangkaji kurang daripada satu jam setiap hari. Sebaliknya, di Singapura pula, kaedah yang diterapkan dalam sistem pendidikan didapati unik daripada kebanyakkan negara lain. Singapura merupakan salah satu daripada beberapa buah negara yang melaksanakan kurikulum yang berbeza, bergantung kepada kumpulan pelajar selain negara Belgium, Netherlands, dan Russia yang masing-masing turut menduduki tempat teratas dalam kajian TIMSS 2003 iaitu di kedudukan yang ke-6, ke-7 dan ke-12.

-KEEMPAT-

          Kurikulum cadangan. Menurut kajian daripada American Institute of Research (AIR, 2005), buku teks dari Singapura membina pemahaman yang mendalam tentang konsep matematik melalui masalah kepelbagaian langkah (multistep problem) dan ilustrasi konkrit yang menunjukkan bagaimana konsep matematik yang abstrak yang digunakan untuk menyelesaikan masalah dari segi perspektif yang berbeza. Disebabkan itu, tidak mustahil bagi pelajar di Singapura untuk menyelesaikan masalah yang agak sukar walaupun masih bersekolah di sekolah rendah. Hal ini juga turut dipengaruhi oleh kaedah pembelajaran yang mana pelajar Singapura gemar menggunakan kaedah model (Model Method) yang terkenal, yang secara asasnya merupakan kaedah pra-algebra yang menggunakan model untuk menyelesaikan masalah.  Penggunaan model-bar sedikit sebanyak menyelesaikan masalah pengajaran. Ahli Matematik telah mengiktiraf penggunaan kaedah model-bar dalam pembelajaran Matematik di Singapura sebagai kaedah terbaik dan merupakan salah satu ciri-ciri yang menarik dalam kurikulumnya.

        Perlaksanaan kurikulum bagi darjah satu hingga darjah empat adalah sama bagi semua sekolah. Sebaliknya, bagi darjah 5 dan 6, terdapat dua jenis kurikulum yang diterapkan dalam kandungan (syllabus) yang dikenali sebagai EM1 atau EM2 dan EM3. Kandungan EM3 secara amnya ditujukan kepada pelajar yang lemah dan merupakan subset kepada kandungan EM1 atau EM2. Prestasi yang ditunjukkan oleh seseorang murid yang bersekolah di sekolah rendah akan menentukkan aliran sekolah menengah yang mana akan diterimanya. Terdapat empat jenis aliran persekolahan bagi sekolah menengah di Singapura iaitu Special, Express, Normal Academic dan Normal Technical, yakni kesemua jenis sekolah tersebut menggunakan kurikulum yang berlainan, berdasarkan tahap keupayaan pelajar-pelajarnya. Sekolah aliran Special dan Express kebiasaannya dipenuhi oleh mereka yang bijak pandai dan waktu persekolahan pula disingkatkan selama empat tahun berbanding sekolah aliran Normal, iaitu selama lima tahun persekolahan.

        Selain itu, terdapat beberapa budaya lembaran kerja di negara tersebut di mana guru-guru cenderung untuk menginterpretasi semula kurikulum dalam lingkungan kekangan skim kerja, yakni dengan menyediakan bahan yang lebih sesuai mengikut keperluan khusus dalam kelas masing-masing. Masa mengajar juga turut menyumbang kepada faktor kejayaan Singapura mendahului negara lain dari segi pendidikan dengan jumlah masa mengajar  bagi subjek Matematik adalah 22 peratus daripada masa keseluruhan mengajar bagi gred 4 dan 15 peratus masa mengajar bagi gred 8.

-KELIMA-

         Kurikulum yang dicapai. Singapura mempunyai amalan ujian dan penilai yang berbeza daripada Amerika Syarikat. Penilaian berasaskan sekolah hanya menyumbang peratusan yang kecil kepada persijilan akhir di peringkat akhir sekolah rendah, menengah dan Junior College (JC). Sebaliknya, peperiksaan penting seperti Primary School Leaving Education (PSLE) di sekolah rendah, O-level di sekolah menengah, dan A-level di peringkat JC yang akan menentukan tahap pencapaian kurikulum seseorang pelajar. AIR (2005) turut menyatakan bahawa soalan peperiksaan PSLE adalah lebih sukar daripada items yang dikeluarkan bagi penilaian gred 8 dalam Kemajuan Pendidikan Kebangsaan Amerika Syarikat (U.S National Assessment of Education Progress) dan ujian penilaian negeri (stete assessment test). Tujuan sebenar Singapura membentuk soalan-soalan peperiksaan yang sukar adalah bagi memudahkan mereka mengenalpasti pelajar terbaik di negaranya.

     Pun begitu, wujud beberapa kekangan daripada penggubalan kurikulum di negara Singapura kerana sesetengah pendapat seperti National Science Foundation (NSF) mendapati bahawa buku teks yang dihasilkan adalah bersifat tradisional, mengandungi banyak soalan latihan kepada pelajar, dan boleh disifatkan sebagai buku rujukan oleh guru-guru ‘tradisional’. Pendapat ini disokong pula dengan hujah dari kajian AIR (2005) yang menyatakan bahawa kurangnya penerapan kemahiran berfikiran dalam kurikulum Singapura. Brown (1999) juga berpendapat bahawa Singapura dan Taiwan dilihat mencapai keputusan yang baik menggunakan jaringan pengajaran tradisional yang agak membosankan. Tambahan beliau, murid-murid di negara tersebut digesa oleh guru masing-masing supaya melakukan yang terbaik untuk membuktikan kemampuan negara mereka memandangkan semangat nasionalisme merupakan unsur-unsur yang sangat penting dalam masyarakat.